Arrogantie zou ons verweten kunnen worden om te denken dat we de enigen zouden zijn die al eens over het leven hebben nagedacht, ter getuigenis een collage aan prentjes die, op welk niveau, of binnen welke niche ook, passen in het geheel. Het contextuele kader het leven als dusdanig, de homo ludens, in meer of mindere mate bewust participerend in de richting van meer verbinding en harmonie, als worstelende zielen, dorstig naar heelheid, in volle glorie.
In theorie kan deze collage eindeloos doorgaan zodat het duale leven een caleidoscoop wordt waarin we met wisselend succes, veronderstellend meer verbinding en harmonie, het redelijke evenwicht kunnen onderhouden en/of herstellen. Binnen dit veel vaker turbulente en verwarrende spectrum is het als zoeken naar een speld in hooiberg, gefaciliteerd door talloze modellen die ons in staat willen stellen er enige standvastigheid in te vinden. Kortom, het idee van een fluweelzachte paradigmashift mag dan misschien wel een oprecht nobele intentie zijn, ervaring leert dat, indien de interesse genietend, onderschatting veel vaker ongepast is.