Generaliserend zijn er talloze manieren om tot deze of gene conclusie te komen, net zoals het zelf een uniek pad beloopt naar keuze en interesse, met vallen en opstaan, naar ervaring en eigenheid. De intentie is om aan te geven dat herstel- en/of groeiprocessen geen kwestie zijn van hapklare brokken, maar veel eerder een proces van wikken en wegen, van herziening op herziening, maar ook van confrontatie en bijtijds lastig te verteren informatie die binnen het 3D-4D-5D-complex beproefde overtuigingen onder druk kan zetten.
Scheermes
Ockhams scheermes, of de wet van de spaarzaamheid, is de stelling dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt. Het is een principe uit de kennistheorie dat wordt toegeschreven aan de 14e-eeuwse Engelse filosoof Willem van Ockham, een franciscaner monnik. Zonder in detail te treden passen we deze vorm van abstractie toe op het schuldencomplex, hiermee zeggend exclusief overtolligheden om zodoende basismechanismen helder te maken.
Basaal
Metadenkend, met als doel een tabula rasa voor het schuldencomplex zien we in onderhavig schema links drie in kwalitatieve zin verschillende methoden om dit te realiseren. Enkel in de eerste versie passen we de non-lineaire katalysator biflatie toe, in relatieve zin wiskundig precies afgestemd. In abstractie, Ockhams scheermes leent zich er perfect toe om te mogen besluiten dat de beschikbaarheid van opties geen restrictie vormt, de beslisbaarheid als tijdloos garanderend. De respons rechts volgens het elaboratieproces dat zichzelf verklaart, aangevuld met een aantal elementen die het discours in deze of gene zin kunnen beïnvloeden.
Interludium
We kunnen er niet omheen dat aandacht de primaire voorwaarde is om überhaupt een beter begrip te kunnen vormen over deze of gene materie, dit betekent dat kennis hebben en/of nemen van ook een andere kijk op de samenleving toelaat. Als interludium misschien niet onbelangrijk om ook kennis te willen nemen van enerzijds, waarin het probleem van synchronisatie wordt opgemerkt, het filosofenprobleem in de informatica, anderzijds de wet van de uitgesloten derden. Of simpel is het moeilijkst, het is immers onmogelijk om te kiezen uit opties die we in de eerste plaats niet kennen, in de tweede plaats verwerking vereisen alvorens hier überhaupt enig oordeel over te kunnen vellen. Kortom, enig denkwerk een must.
Transformatie
De effectiviteit van Ockhams scheermes laat zich misschien niet zozeer opvallen bij een vluchtige beschouwing van een stimulus dan wel in het neveneffect of het proces dat hierop volgt. Dit kan gradueel ontluikend leiden tot de ervaring van toenemende complexiteit, in die zin openbarend en/of holistisch van signature. Of beter, op deze manier, middels zelflering, kunnen op verschillende domeinen kloven ontstaan, op het vlak van ervaring, kennis, cultuur, communicatie, logica, een kloof in de diepte, van beleving, van zingeving en aspiraties die in het hoopvolle hart gedragen worden. Deze transformatie kan weerspiegeld worden middels visieschetsen van waaruit het evolutionaire kenmerk blijkt, deskundiger hulp genoodzakend.
Paraconsistent
Recapitulerend, wat begint bij een schijnbaar banale oefening kan uitmonden in een avontuur waar misschien ook geen einde aan komt. Dit brengt ons tot de positieve desintegratie theorie waarin onthechting centraal staat, als een poging om vigerende paradigma’s te overstijgen en/of ontrafelen om zodoende meer verbinding en harmonie na te streven. Veel hiervan is echter koffiedik kijken en afhankelijk van veel randvoorwaarden, gefaciliteerd door positieve bekrachtiging en/of non-lineaire katalysatoren ingebed binnen een verscheidenheid aan stromingen die niet zelden auto-conform vijandige spanningsvelden onderhouden. Om kort te zijn, alwaar Ockhams scheermes vereenvoudiging en hoop voorspiegelt, lopen we tegelijk het risico om te verzanden in complexiteit zonder enige zekerheid wat betreft de toekomst.
Ervaringskennis
De positieve desintegratie theorie is een humanistische persoonlijkheidstheorie, net als de meer bekende behoeftepiramide Abraham Maslow. De theorie beschrijft hoe individuen in vijf niveaus de persoonlijkheid kunnen ontwikkelen. Centraal staat dat een gevoelig zenuwstelsel en andere aangeboren eigenschappen van een individu in wisselwerking met diens sociale omgeving kunnen leiden tot gevoelens van anders zijn, of zelfs tot existentiële angsten, burn-out, depressies en andere psychoneurosen. De positieve desintegratie theorie is vooral een positief stuwende kracht gebleken in literatuur over onderwijs en hoogbegaafdheid, maar ook in toenemende mate tot hoogsensitiviteit en de rol van emotie in persoonlijke ontwikkeling.